رياست طلبي عامل هلاكت

طلحه و زبير از ياران پيامبر اعظم(صلی الله علیه و آله و سلم) بودند و در جنگها شركت داشتند و در ايام خلافت خلفا (25سال) از اميرالمومنين (علیه السلام) طرفداري مي كردند. چون اميرالمومنين(علیه السلام) به خلافت رسيد، اين دو براي رسيدن به رياست به نزد آن حضرت آمدند. امام خواست آنان را عملي نكرده و رياست جايي را به آن دو ندادند، تا اينكه آمدند عايشه را تحريك كردند و در بصره جنگ جمل را برپا كردند.
طلحه از عايشه خواست، مردم او را به عنوان امير بخوانند، زبير نيز همين تقاضا را كرد. عايشه به لشكر دستور داد به هر دو به عنوان «امير» سلام دهند. اين دو درباره فرماندهي كل قوا هم با يكديگر اختلاف كردند. قبل از شروع جنگ جمل سال (36هـ) در اينكه، كدام يك براي مردم نماز بخوانند و امام جماعت شوند، با هم اختلاف كردند.
سرانجام عايشه براي رفع اختلاف شهر، پسر طلحه را و عبدالله پسر زبير را به عنوان امام جماعت انتخاب كرد كه به نوبت نماز بخوانند. اين وضع تا پايان جنگ ادامه داشت.
آري رياست طلبي اين دو سبب شد كه پنج هزار نفر از لشكر امام و سيزده هزار نفر از لشكر طلحه و زبير يعني هجده هزار نفر در كل كشته شدند. براي طلحه در ميان جنگ مروان بن حكم كه با او عداوت داشت، تيري زد و كشته شد، زبير هم از ميان جنگ بيرون رفت و در دهاتي موقع خواب، عمرو بن جرموز او را ضربتي زد و سر از بدنش جدا كرد.1